Sh*t homophobes say - the Botox edition

Στα πλαίσια της διεξαγωγής  του Πρώτου Φεστιβάλ Υπερηφάνειας στην Κύπρο, με χαρά σας ενημερώνουμεν πως μια μεγάλη  μερίδα του κυπριακού πληθυσμού, μας επιβεβαίωσε ότι δικαιούμαστε να υπάρχουμε, φτάνει να μινήσκουμεν έσσω μας. Τους ευχαριστούμε για το Οκκέη τους.

Επίσης, εδκιαβάσαμεν με πολλύν ενδιαφέρον ένα φάσμα διαμετρικά αντίθετων απόψεων που αφορούσαν τη βιολογία μας,  τις ενδυματολογικές μας επιλογές,  ποιες πράξεις μας είναι αποδεχτές τζαι ποιες όχι, τι μας επιτρέπουν να κάμνουμε μπροστά στα κοπελλούθκια τους, καθώς και για το τι είναι "αμαρτία" σύμφωνα με το δόγμα τους τζαι πως αυτό θα έπρεπε να επηρεάζει τη δική μας ζωή. 

Σημειώνεται ότι μετά που αρκετήν έρευνα, ήβραμεν τζι εμείς τι είπεν ο Χριστός για την ομοφυλοφυλία, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο: 

"                                                                                                                    ".

Ιησούς Χριστός, "Για την ομοφυλοφιλία." (0 - 33μ.Χ.) - απόσπασμα από την Αγία Γραφή.

Αποφασίσαμε να μοιραστούμε μαζί σας τα αγαπημένα μας σχόλια που τζείνα που εδκιαβάσαμεν τις τελευταίες μέρες. Όμως αντι να τα βάλουμεν ως έχουν, είπαμε να τους κάμουμε μικρές.. cosmetic changes.. για να μαλακώσει λίγο η ασχήμια τους.

Ελάτε να μπούμε μαζί στο Χρονοντούλαππο [πατήστε στις εικόνες για slide-show]:

Happy Pride everybody!

Με εκτίμηση,


H Killa Flava τζαι η Marmite της
 

'69

 

Το 1969 ήταν σημαδιακή χρονιά: Οι Led Zeppelin εκυκλοφορήσαν το πρώτο άλμπουμ τους, έγινεν η πρώτη επιτυχής μεταμόσχευση καρδιάς τζαι ο άθρωπος επάτησε για πρώτη φορά στο φεγγάρι. 

Τζαι πολλά έτη φωτός μακριά που το φεγγάρι, σε ένα σκοτεινό club, το Stonewall Inn, σε κάποιον δρόμο της Νέας Υόρκης, κάτι παιδκιά εστέκουνταν σειρά, ο ένας δίπλα που τον άλλον τζι εκαρτερούσαν το γυρίν τους, φοΐτσιασμένοι. Εν ήταν η πρώτη φορά που τους ετύγχαινε. Εξέραν ‘ντα’μ’που έπρεπεν να κάμουν για να γλυτώσουν το ξύλο: Να φκάλουν την ταυτότητα τους, να πιστοποιηθεί το φύλο τους τζαι να ποζάρουν για την καθιερωμένη φωτογραφία που θα κοσμούσε το εξώφυλλο κάποιας φυλλάδας το επόμενο πρωΐ: “Σοκ! Ιδού οι τοιούτοι της Νέας Υόρκης”.

Σε περίπτωση που η ενδυμασία κάποιου επροκαλούσεν υποψία, αναγκάζετουν να πάει στις τουαλέτες μαζί με μιαν γιεναίκα αστυνομικό, η οποία εταυτοποιούσεν το φύλο του με τρόπο εξευτελιστικόν τζαι πρόστυχο. Αν ήταν άντρας ντυμένος γιεναίκα εσυλαμβάνετουν επι τόπου. Αν ήταν γιεναίκα,  ήταν αναγκασμένη δια νόμου να φορεί τουλάχιστον 3 κομμάθκια ένδυσης τα οποία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “γυναικεία”. Σε αντίθετη περίπτωση επερνούσαν της χειροπέδες.

Συνηθισμένα πράματα στην Αμερική του 1969. Οι θαμώνες υπομέναν σιωπηλά την μιαν αστυνομική έφοδο μετά την άλλη, αντιμέτωποι με την σωματική τζαι την λεκτική βία, τον εκφοβισμό, τον χλευασμό, τον εξευτελισμό μόνο τζαι μόνο επειδή ήταν διαφορετικοί. Επειδή ήταν γκέη.

Τζείνη την νύχταν όμως, κάτι άλλασσε. Τα παιδκιά του club, απηυδισμένοι νέοι αθρώποι, επατήσαν πόιν!

Αρνηθήκαν να δείξουσιν ταυτότητα. Εν ακολουθήσαν καμιάν αστυνομικό στις τουαλέτες. Ενώσαν τις φωνές τους, εσταθήκαν ο ένας δίπλα που τον άλλον τζαι εξεγερθήκαν. Τζι εν αφήκαν κανέναν με να τους φοΐτσιάσει, με να τους υποτάξει.   

Άμμαν είδαν οι αστυνομικοί πως η κατάσταση εν ήταν διαχειρίσιμη πκιον, αποφασίσαν να πάρουν όσους πιο πολλούς που τους θαμώνες στο τμήμα. Δκυο-τρείς πιο λυσσιάριδες αστυνομικοί αρκέψασιν να χουφτώνουν ορισμένες που τις λεσβίες μέσα στο club την ώρα που προσπαθούσαν να τις συλλάβουν, πράξη που επροκάλεσεν μιαν γενικότερην αναστάτωση. Όσοι που τους παρευρισκώμενους εν είχαν συλληφθεί, αντίς να βουρίσουν να φύουν όπως εκάμναν συνήθως, εμείναν στην είσοδο του club, τζαι σιγά σιγά άρεκψε να μαζεύκεται τζιάλλος κόσμος.

Οι αστυνομικοί εχάσαν τα. Τούτοι οι αθρώποι, άλλωστε, ήταν μιάσματα. Τούτοι οι αθρώποι - οι μαλακτοί, οι αρσενοκοίτες, οι απόκληροι - ως τότε εσσιύφκαν κκελλέ, τζαι εδέχουνταν κάθε μορφής καταπίεση.

Τζι όμως, τούντην φορά καμιάν 150ρκά άτομα εστέκουνταν πόξω που το club – κάποιοι θαμώνες, κάποιοι περαστικοί - τζαι εθωρούσαν τους συλληφθέντες να μεταφέρουνται μέσα στις αστυνομικές κλούβες.

Ένας εφώναξε “Gay power!”, άλλος ετραγούδαν ένα επαναστατικό τραγούδι. Κάποιος αστυνομικός εκούντησεν μιαν τραβεστί, τζαι τζείνη εγύρισεν του την τσάντα της πας στην κκελλέ. Το πλήθος εχειροκρόταν!  Οι περαστικοί αρκέψαν να πετάσσουν πρώτα σελίνια τζαι ύστερα μπουκάλλες προς τους αστυνομικούς. Έπεσε σύρμα ότι όσοι θαμώνες εμείναν μέσα στο club εξυλοκοπούνταν τζείνη την ώρα.  Άρκεψε να μαζεύκεται παραπάνω κόσμος που τα γυρόν μαχαζιά.

Μια λεσβία εμάσσιετουν να ξεφύγει που τέσσερεις αστυνομικούς που εμάχουνταν να την ακινητοποιούσαν τζαι τζείνη εσυνέχιζε να παλεύκει. Φακκά της ο ένας αστυνομικός με το γκλομπ πας στην κελλέ επειδή επαραπονέθηκε πως οι χειροπέδες ήταν πολλά σφιχτές. Ο κόσμος άρκεψε να γιουχαΐζει. Γυρίζει η λεσβία προς τον κόσμο γυρόν τζαι φωνάζει τους: "Γιατί δεν κάμνετε κάτι ρε παιδκιά;". Ακινητοποιούν την ξανά οι αστυνομικοί τζαι κωλοσύρνουν την μέσα στην κλούβα. Το πλήθος εξαγριώνεται παραπάνω. Ήταν μαζεμένοι πας τους 500 τωρά.

Στην προσπάθεια τους να απομακρύνουν το πλήθος τζαι να επαναφέρουν την τάξη, οι αστυνομικοί κουντούν στα τυφλά, με μανία, τζαι ρίφκουν κάποιους που τους περαστικούς χαμαί. Κάποιοι που τους αθρώπους που εν μέσα στην κλούβα ξεφεύγουν. Η εξέγερση φτάνει το απόγειο της με το πλήθος να να είναι πλέον ανεγξέλεγκτο. Κάποιοι που τους συμμετέχοντες μάχουνται (τζαι καταφέρνουν) να αναποδογυρίσουν μιαν που τις αστυνομικές κλούβες.

Πεζοί αστυνομικοί τζαι κάποια αστυνομικά οχήματα τρέπονται σε φυγή.

Οι αθρώποι που εμαζευτήκαν φωνάζουν για τα δικαιώματα τους. Απαιτούν ίση μεταχείριση. Πετάσσουν πέτρες, τούβλα, σκουπίδκια. Ορισμένοι αστυνομικοί κλειδαμπαρόνουνται μέσα στο club, περικυκλωμένοι που αθρώπους που ανεκτήκαν που’λλόου τους τόσα πολλά, για τόσο πολλη τζαιρό τζαι εν αντιδράσαν.  Το πλήθος περικυκλώνει τους αστυνομικούς που εχωστήκαν μέσα στο club. Σπάζουν τα παράθυρα. Πετάσσουν μέσα αναμμένα σκουπίθκια. Οι αστυνομικοί φκάλλουν πιστόλια.

Που μακριά, ακούουνται σειρήνες. Καταφθάνουν ενυσχίσεις για να ελευθερώσουν τους πολιορκημένους αστυνομικούς. Το πλήθος σχηματίζει τείχος τζαι δεν τους αφήνει να περάσουν. Ένας από τους συμμετέχοντες συνοψίζει:

“Οι μπάτσοι είχαν ξεφτιλιστεί παντελώς. Αυτό δεν είχε ξαναγίνει. Οι μπάτσοι ήταν πιο θυμωμένοι απο ποτέ, γιατί ενώ άλλες μειωνότητες είχαν εξεγερθεί, οι πούστηδες [sic] υποτίθεται δεν έπρεπε να εξεγερθουν! Καμιά ομάδα δεν είχε εξαναγκασει ποτέ τους μπάτσους σε υποχώρηση κι έτσι ο θυμός τους ήταν απερίγραπτος. Ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν”.

Σε μια εξέλιξη-έκπληξη, οι αθρώποι στην εμπροσθογραμμή των εξεγερμένων πιάνουνται που τους ώμους τζαι ξεκινούν να χορεύκουν καν-καν, τραγουδώντας ταυτόχρονα ένα γνωστό τραγούδι της εποχής, με τους στίχους διασκευασμένους ώστε να δείχνουν πόσο αψηφούσαν τους αστυνομικούς.

Οι αστυνομικοί εφκάλαν τα γκλομπ.

Εσαπατζιάσαν όποιον εβρέθηκεν στον δρόμο τους. Πολλοί εκαταλήξαν στον νοσοκομείο τζείνη την νύχτα, αλλά δεν το εβάλαν κάτω.

Τις επόμενη μέρα, η κατάσταση επαρέμεινεν εμπόλεμη στην περιοχή του Stonewall Inn. Οι τοίχοι εγεμώσαν graffiti με συνθήματα υπέρ των γκέη τζαι ώσπου να νυχτώσει οι δρόμοι γύρω που το club ήταν ασφυκτικά γεμάτοι. Χιλιάδες άτομα, γκέη, λεσβίες, τραβεστί αλλά και στρέητ, ήρταν να υποστηρίξουν την εξέγερση. Και για πρώτη φορά (καθότι η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα) ομόφυλα ζευγάρια εφιλιούνταν ανοιχτά, μέσα στους δρόμους, τζαι εκφράζαν την σεξουαλικότητα τους άφοβα, με την στήριξη ούλλου του κόσμου που εμαζεύτηκεν για να τους συμπαρασταθεί.  Οι συγκρούσεις με την αστυνομία εσυνεχιστήκαν για δεύτερη νύχτα και ήταν εξίσου βίαιες.

Τις επόμενες μέρες, αθρώποι που δεν ήταν καν παρόντες στην εξέγερση εκινητοποιηθήκαν. Τζαι τούτη η ομάδα, η κατατρεγμένη, εσυσπειρώθηκε τζαι άρχισε να παλέφκει για τα δικαιώματα της σαν σύνολο, περήφανη πλέον για την ύπαρξη της τζαι χωρίς να χώννεται άλλο σε σκοτεινά clubs τζαι να ανέχεται την καταπίεση, την βία τζαι τον εξευτελισμό.

Εις μνήμην της εξέγερσης του Stonewall τζαι της απαρχής του κινήματος υπερ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ, τα πρώτα χρόνια μετά την εξέγερση εγίνετουν μπροστά που το club η εκδήλωση “Ετήσιας Θύμισης”, υπο μορφή διαμαρτυρίας.

Σιγά σιγά τούτη η εκδήλωση εσταμάτησε να εν διαμαρτυρία τζαι έγινε πορεία Υπερηφάνειας – δηλαδή μια μέρα κατά την οποία τα ΛΟΑΤ άτομα φκαίνουν στον δρόμο τζαι γιορτάζουν το σθένος με το οποίο εδιεκδικήσαν, τζαι εκερδίσαν, (κάποια που) τα αυτονόητα δικαιώματα τους.

Τζαι ναι! Νιώθουν υπερηφάνεια για όσα εκαταφέραν μέσα που τις συγκρούσεις τους, είτε αυτές ήταν συναισθηματικές, σωματικές, βίαιες ή αιματηρές. Συγκρούσεις με τους γύρω τους ή ακόμα και με τον ίδιο τους τον εαυτό.

***

Το πιο πάνω κείμενον εγράφτηκε ως model answer για να βοηθήσει ούλλους τους γονιους που αναρωθκιούνται τι να πουν στα κοπελλούθκια τους για τους "πούστηδες"  που "εν αντρέπουνται" τζαι φκαίνουν τζαι "προκαλούν", τζαι "διαφημίζουν" τις "προτιμήσεις" τους, τζαι για ούλλους τους συμπολίτες μας που “δεν έχουν πρόβλημα με τους γκέης, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν σπίτι τους, αλλά [...]".

Τζαι για τούτον:

 

Με εκτίμηση,

Η Marmite της Killa Flava

Sticky Situation

[Ένα-δύο-ένα τέστ τέστ… (ταπ ταπ)… ένα-δύο… Που τον τζαιρό που έσσιει να χρησιμοποιήσουμεν το ‘όφωνο, ανάθθεμαν τα τζι αν ελείψαν οι παταρίες…]

Κύριε Κόκο μου, η γωνιούδα σου η δύο-επι-ένα, έννεν τίποτε το σπουδαίον εμφανισιακά. Οι καρέκλες σου οι πλαστικές εξοβάψαν που τα χρόνια: Που το τρίφτου-τρίφτου τόσα κορμιά πάνω τους, επήραν έσσω τους λλίην που την γυαλλάδαν τζαι λλίον που το χρώμαν. Στα τραπέζια σου, δε, εράγισεν πκιον το πλαστικόν τζαι θωρείς μες τις ρωγμούδες που εμείναν πίσω, νάκκον βάθος. Άν ήταν κορμοί δεντρών, εννά’σσιεν τζι έλεος! – μπορεί να εμετρούσαμεν το ξίφτισμαν τζαι να υπολογίζαμεν την ηλικίαν τους. Το όλον “ντεκόρ”, με τους τοίχους τους  ολοτζίτρινους που την κάπνα,  που τους εμισόφαεν το βάρος του κάθε ημερολογίου με τον αριθμό τυπωμένο μπροστά τζαι την παροιμίαν πουπίσω, τζαι της κάθε πατεριμής πο’κρέμμασες πάσσε αγιωμένην σπόνταν, λαλούμεν το… “ρουστίκ”. Ούτε οι μουσικές σου κύριε Κόκο μου πτοούν μας. Κανέναν παράπονον που το τρίγκι-τρίγκι, το χόπας-μάνα-μου, τζαι το τάχτιριτι.

Εμείς, δαμέ, Κύριε Κόκο μου. Μιαν την άλλην αντακώννουμεν τζι έρκούμαστεν προσκύνημαν στον ναόν σου. Τζαι “λάβετε φάγετε”, κοινωνούμεν το σουβλάκιν σου, τζαι “πίετε εξ αυτού” κατεβάζουμεν το κρασίν σου το σπιθκιάσιμον. Τζαι μέσσε τούτον το μυστήριον, φτάνουμεν ενίοτε εις στην μίαν, αγίαν, τζαι γαστρονομικήν Νιρβάναν.

Ήρταμεν πάλε εψές, Κύριε Κόκο μου. Εμπήκαμεν, εσσιαιρετήσαμεν, είδες μας τζι εγελάσαν τα μουστάτζια σου. Έπιασες παραγγελίαν με μμάθκια ορθάνοιχτα τζαι οι ρυτίδες σου εβαθύναν ώστι να σχηματίσουν την φιλοξενίαν. Τζαι ύστερα, εμείς εκάτσαμεν έξω, εις στην δροσιάν του Φθινοπώρου, να πιούμεν – σε στυλ apéritif – το πρώτον κρασούδιν.

Ήσουν γλήορος πάλε, όπως πάντα, Κύριε Κόκο μου: Ώστι να φτζιαιρώσει το κάρτον της πότσας, εσέρβιρες μας το pièce de résistance, την επιτομήν της τέγνης σου: την  παντοδύναμην σιεφταλιάν.

Αντάν τζαι πάω να ακκάσω, Κύριε Κόκο μου, τον πολυπόθητον πρώτον βούκκον, δικλώ ανεπαίσθητα πας το τζαμούδιν που θωρεί μες στο μαχαζίν σου, τζαι στυλλομμαθκιάζω. Εσπίασα καλλύτερα άμπα τζι εγελάσαν με τα μμάδκια μου: Πας στην βιτρίναν σου, ολόγυαλλον τζαι ατσαλάκκωτον, εμόστραρεν έναν αυτοκολλητούδιν. Τετράγωνον, με φόντον μπλέ (σχεδόν) ηλεκτρίκ, τζαι στην μέσην του ένας άσπρος μαίανδρος, περυτριγυρισμένος που χρυσά φύλλα δάφνης.

Έμεινεν μου ο βούκκος μες στο στόμα, ρε Κόκο! Συγχώρα με που έκοψα τζαι τα “Κύριε” τζαι τα “μου” προς στιγμής, αλλά Κύριε Κόκο μου, σάννα μου τζι επαραγνωριστήκαμεν; Εσού, ως εχτές, λλία πράματα έξερες για μέναν: πως τρώω το σουβλάκιν μου σόζουμον, πως μου αρέσκουν τα ξιδάτα, άτε, τζαι πως άμα πιω κανέναν ποτηρούδιν παραπάνω χασκογελώ σου, τζαι κάμνω σου ναζούθκια τζαμαί που παραφέρεσαι με τα σχόλια σου.

Τζαι γιώ, για σέναν λλία πράματα έξερα, ως τωρά, Κύριε Κόκο μου: Την δουλειάν σου, το γούστον σου στο τραγούδιν τζαι στην διακόσμισην, την αδυναμίαν που δείχνεις με τα ψευτο-κομπλιμάν σου στις γυναικοπαρέες… τζαι αππάρεντλή πως δεν έσσιεις καμιάν ένστασην ναν κολλημένο πάνω στην βιτρίναν σου το αυτοκόλλητον του μίσους!

Επιάστην η καρκιά μου Κύριε Κόκο μου. Το πρώτον πράμαν που επέρασεν που τον νουν μου ήτουν πως, τούτη ήτουν η τελευταία φορά ποννά φάω την  σιεφταλιάν σου πον μέλιν. Σιγά ποννα ξαναπατήσω εγιώ δαμαί!

Τζαι έπιαν με μια θλίψη, Κύριε Κόκο μου, σάννα τζι επέθανεν μια ιεροτελεστεία μου, μια που τις συνήθειες της καθημερινότητας. Σάννα τζι έσβηνεν έναν μυάλον κεφάλαιον που τις “σταθερές” μου.

Ύστερα, έπιασα να σε δικαιολογήσω. Άμπα τζι εν είσαι συ που το κόλλησες Κύριε Κόκο μου; Άμπα τζι εν κανένα κοπελλουρούδι, κανένας ξόφτερος που ήρτεν τζι εβανδάλισεν το μαχαζίν σου μες στην νύχτα; Άμπα τζι εν ηξέρεις πιλέ μου ΄ντα’μ’που σημαίνει τούντο σκέδιον; Τζαι γιώ ξιμαρίζω το όνομαν σου τζαι τις προθέσεις σου άδικα; (Εν αττυμούμαι, αλήθκεια, άλλην φοράν να είχα έτσι σημάδιν που σέναν, ούτε σε άκουσα να κόπτεσαι ποττέ για τα πολιτικά, για δεξιούς ζερβούς τζαι μέσους. )

Τζαι έπιαν με η απελπισία, Κύριε Κόκο μου, γιατί εν έξερα ποια εν η αλήθκεια έτσι όπως εθώρουν την Killa απέναντι μου, τζαι πουπανοθκιόν της κκελλές της τζείνο το σημάδιν που νεκατσιώ, που το φορούσιν πας στις μαύρες τις φανέλλες τους κάτι παιδκιά που γυρίζουν μες στες νύχτες, τζαι σπέρνουν το μίσος. Δίννουν αθρώπους, Κύριε Κόκο μου, πας στα δεντρά, με άλυσους, τζαι διούν τους ώστι να στήσουν. Τζαι ανεβαίνουν πας στις ταράτσες των πολυκατοικιών που ζιούν οι φτωσσιοί, οι “υπάνθρωποι”, τζαι άφτουν τους φώκον. Τζαι μασσιερώννουν, Κύριε Κόκο μου. Τζαι σπάζουν πάγκους τζαι περιουσίες σε υπαίθριες αγορές, τζαι φκαίνουν στις τηλεοράσεις τζαι ττοππουζιάζουν γιεναίτζες. Στέλλουν αθρώπους στη φυλακή, επειδή “περιπαίζουν τα ‘πιστεύω’ τους”. Τζαι οι ίδιοι “εν ανέχουνται” τα άλλα ‘πιστεύω’, τζαι κλείουν θέατρα που παίζουν παραστάσεις που δεν τους αρέσκουν.

Τζαι Κύριε Κόκο μου, τούτα εν κάθε μέρα στις τηλεοράσεις, στα ράδια, στις εφημερίδες. Κάθε μέρα. Κάθε. Μέρα.

Γι’αυτόν Κύριε Κόκο μου, λυπούμαι ποννα σου το πώ, έστω τζαι έτσι, αλλά η συνεργασία μας διακόπτεται:

Αν το έβαλες εσύ το αυτοκόλλητον, εν αυτονόητον το γιατί. Τζι αν δεν το έβαλες, εν ημπόρω να πιστέψω ότι δεν έξερες τι σημαίνει. Με τόσην προβολήν που έσσιει τούτη η ομάδα, εν ημπόρω να το πιστέψω! Τζαι προτιμώ να χάσω την σιεφταλιάν σου παρά να στηρίζω την επιχείρησην σου έχοντας τούτην την  υποψίαν ότι ήξερες ήντα’μ’που ένει τζαι άφηκες το τζαμαί.

Αλλά, Κύριε Κόκο μου, τζείνον που με επείραξεν παραπάνω, εν πως μπορεί να μεν το έβαλες εσύ, ούτε τζαι κανένας άλλος άγνωστος τζαμαί...

Μπορεί να το έβαλα εγώ.

Την μέραν που μου είπες πως ο Πακιστανός “βρωμά”, τζαι έκρυψα. Που ελάλες πως νεκατσιάς τους "παράλυτους" άμαν τους θωρείς να κάμνουν γυμναστική μιτά σου. Που ενευρίασες με τον σερβιτόρον σου επειδή εν ήξερεν άπταιστα ελληνικά. Που μου εξήγησες γιατί η γιεναίκα άμαν ντύνεται προκλητικά ζητά απελπισμένα να την βιάσουν. Που μου εκλάφτηκες για τον  ““λαθρο””μετανάστην που σου πιάνει το επίδομαν σου. Που μου είπες πως οι γκέης εν πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα μιτά σου επειδή αηδιάζουν σε. Τζι εγώ, έκρυφα. Τζαι κάθε φοράν που έκρυφα, εκολλιέτουν τζι έναν αυτοκόλλητον μες στην πόλην μου.

Τζαι εν σαννα τζαι εκόλλουν το εγώ.

Τζαι γιαυτόν Κύριε Κόκο μου, παρόλον που η σιεφταλιά σου εν όπως το μέλιν, εννα κάμω που σέναν την αρκήν…

Τζαι συγχώρα με. 

Συγχώρα με που αύριον το πρωϊν, πας στην βιτρίναν σου, πουπάνω που τζείνον το αυτοκόλλητον, εννα έβρεις κολλημένην μιαν σημαίαν rainbow.

Με εκτίμησην,

Η Marmite της KillaFlava.

Υ.Γ:  Η αντιπάθεια μας προς το αυτοκόλλητον εν υποδηλώνει κλίσην προς κάποιαν ιδεολογίαν πέρα που τον σεβασμό προς την αθρώπινην αξιοπρέπειαν. Το θέμαν έννεν κομματικόν.

Νεκατώνωντας την κλειστή τουλάππα που τα 90s…

…ήβρα τα πρώτα μου παιδικά σχέδια τζαι μια μάτσα φυλλάδια με ασκήσεις της Α’ Δημοτικού. Έπρεπε να τα πετάξω προ εικοσαετίας, μα έτο που εμείναν ούλλα τζιαμέ. Η παιδική μου κοσμοθεωρία τζαι μια φωνή να μου λαλεί «Πέταξε τα να χαρείς!» Τερατώδεις φιγούρες, μια εμμονή να ζωγραφίζω στην μιαν άκρη της κόλλας τον ήλιο τζαι που κάτω του μιαν κορού που κρατά ένα λουλούδι τζαι στην άλλη άκρη, ένα σύννεφο να βρέσιει μιαν άλλη κορού που βαστά ομπρέλλα. Ένα bipolar disorder εν να το διέκρινε άραγες σου ο κύριος ψυχίατρος?

Μυρίζω το τρίπτυχο «Πατρίς-Θρησκεία- (στρέιτ) Οικογένεια» σαν νεκατώνω τα παλιοφυλλάδια. Βρίσκω τζαι θκυό χειροποίητες σημαίες, μιαν Κυπριακή τζαι μιαν Ελληνική. Τζαι στις θκυό γράφει που κάτω: «Ζήτω η Σημαία μας.» Μα ποια σημαία μας? Γελώ. Εθνικές επετείοι κάμνουν παρέλαση μπροστά μου, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο Αθανάσιος Διάκος που έπρεπε να ξισκολήσω για να μάθω ότι εν τον εκάμαν σούβλα. Τζι ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Το παιδικό μου χέρι σημειώνει που κάτω που το κείμενο: «Οι Άγγλοι τον έκαψαν με βενζίνα ζωντανό.» Λες τζαι είχε σημασία, κυρά δασκάλα, αν τον έκαψαν με βενζίνα ή με πετρόλαον; Το τραύμα ήτουν τραύμα.

ΦΥΛΛΑΔΙΟ Λεξιλογικές ασκήσεις

Την δασκάλα μου τη λένε Χρυσούλα, την δασκάλα μου τη λένε Χρυσούλα.

Αγαπώ τα χελιδόνια, αγαπώ τα χελιδόνια, αγαπώ τα χελιδόνια, αγαπώ τα χελιδόνια.

Αγαπώ το σχολείο, αγαπώ πολύ το σχολείο, αγαπώ πάρα πολύ το σχολείο.

Το τραίνο, το τραίνο, το τραίνο, το τραίνο, το τραίνο.

Το αυγό, το αυγό, το αυγό, το αυγό, το αυγό.

Τομάτα, τομάτα, τομάτα, τομάτα, τομάτα.

Το OCD μου να τρυπώ με ένα «ν» την τομάτα της κυρίας Χρυσούλλας τζαι η πρώτη μου κρυφή επανάσταση, να επαναλαμβάνω τη λέξη που μέσα μου «Ντομάτα, Ντομάτα, Ντομάτα.»

Χριστουγεννιάτικο τραπέζι

Έπρεπε να φάμεν τον γάλο φέτος μαζί. Κλασσικό τραπέζι στο χωρκό, οι άντρες εκάθουνταν στην μια μερκά αγκαλιά τες πότσες με το κρασί, οι γυενέτζιες στη μέση τζαι τα μωρά στην άλλη άκρη. Οσάν καλή γεροντοκόρη έπιασα τζι εγιώ τη θέση μου πάνω στο πιο κοντινό ράφι κοντά στα μωρά τζι εδιερωτούμουν αν έπεσα θύμα απαγωγής που το Πνεύμα των Χριστουγέννων σαν ετζοιμούμουν τζι εμετέφερεν με πίσω στη δεκαετία του 1950.

Προς στιγμής εθαύμασα το σόιν μου. Εκατακτήσαν το πεπαλαιωμένο αμερικάνικο όνειρο, επροχωρήσαν τζι ένα βήμα πάρατζιι τζι εστήσαν τζαι το κκομπιούτερ στο σαλόνι καρτζίν που την βιτρίνα με τα 100% ασημένια προτσομάχαιρα...

Τούτα εσκέφτουμουν τζαι άλλα πολλά ως την ώρα που άκουσα τον οικοδεσπότη του φιλόξενου σπιθκιού να συμβουλεύκει ένα μικρό αγόρι που εν θα ήτουν 10 χρονών:

«Ρούλλη όι πελλάρες, είπαμεν είσαι άδρωπος όι να μας κάμεις ρεζίλι.»

Είδα την θκειά μου ντυμένη με κόκκινη στολή να χαχανίζει πίσω που τα μισοξικολλημένα της γένια σαν μας μοιράζει τα χριστουγεννιάτικα δώρα τζαι να εν φυσιολογικό. Είδα τζαι το μικρό αγόρι, τον «Ρούλλη» να χορεύκει το πιο χαριτωμένο μπέλλυ ντανς- καλλύτερο τζαι που τες κορούδες που τον περιτριγυρίζαν τζι εσκέφτηκα τζαι την Marmite που έλειπε που δίπλα μου επειδή, έτσι πολλά χονδρικά, ανατομικά λείπει της ένα κομμάτι κρέας.

Εξαπόλησα την ζάμπα του γάλου στο πιάτο μου, έφκυκα έξω να βρω καμιά χόστρα να πκιώ τσιάρο σαν την έφηβη τζι ευχήθηκα που μέσα μου τούτος ο μιτσικουρής να γινεί μεγάλος τζαι τρανός χορευτής τζαι να τους έμπει ούλους στο μμάτι σε τούντη κοκκόνα της γης που ζιούμε που αντί να αναδεικνύει, φιμώνει τα παιδκιά της.

ΦΥΛΛΑΔΙΟ Δημιουργία Προτάσεων

Εν θα ξεχάσω ποττέ ότι την πρώτη μου δασκάλα ελαλούσαν την Χρυσούλλα όι γιατί το έγραψα μια φάουσα φορές στο φυλλάδιο, αλλά επειδή εβάσταν την τάξη μας για τρεις χρονιές.

Εν κόφκω φλέβα για τα χελιδόνια τζαι εξακολουθώ να τριβιτζιάζουμαι όταν θορώ γραμμένη την λέξη τομάτα.

Αν είχα επιλλογή να γκρεμίσω κάτι τούτο θα ήταν το Υπουργείο Παιδείας (με τες αρούρες μέσα που εκαλοκάτσαν τζαι ξίουντα) τζαι αν είχα τζαι την δυνατότητα να το ξαναστήσω θα διόριζα τους καλλύτερους Παιδαγωγούς να κάμουν την δουλειά τους όπως πρέπει στα σχολεία.

Παρόλον που απλοποιήσαν την γραμματική, συνεχίζω να γράφω το τραίνο με «αι» επειδή τζίντο «αι» εκολλήθηκε στην 6χρονη φαντασία μου πως μοιάζει με βαγόνι τζαι επιμένω να γράφω το αυγό με «υ» επειδή τζίντο «υ» θυμίζει μου αυγοθήκη…!*&%?

Οι ιδέες αλλάσουν, κοσμοθεωρίες απομυθοποιούνται, που αλλού εξεκίνησα, στην πορεία εξίχασα που έθελα να πάω, βρίσκω με, ξαναχάννω με… ένα κομμάτι μου μένει πάντα το ίδιο, το να μου αρέσκουν οι γυναίκες, επειδή έτσι εγεννήθηκα. Επέταξα τα φυλλάδια, εκράτησα μόνο τούτη την ζωγραφιά, με την ευχή να γινεί κάποτε πραγματικότητα.

Καλή σας Χρονιά! Γεμάτη σασπένς, ίντριγκες, πάθη, χαρές τζαι περισσότερη αποδοχή!

Με εκτίμηση η Killa Flava της Marmite.