Έφτασα στην ώρα μου. Τούτην την εντύπωση είχα τουλάχιστον, την ώρα που σε καρτέρουν πόξω που την ανατολικήν είσοδο κεντρικού σταθμού Μετρό, στην Πόλη που εζιούσαμεν τότε τζαι οι δκυό, ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Έν είχα συνειδητοποιήσει ακόμα ότι ήσουν τζαι σύ ένας ποτζείνους τους αθρώπους που στήννουν άμμαν κανονίσουν συναντήσεις. Τζι έτσι, παρόλον που εν ήμουν στην ώρα μου, εβρέθηκα να ακολουθώ τον δείκτην του ρολογιού μου με τα μμάθκια μου, κατ’επανάληψην. Φαινόμενον σπάνιον.
Ακολούθησεν ένα τηλεφώνημα προς αναγνώρισην, τζαι ήρτεν η πρώτη ξύλινη χειραψία μας. Εγώ χωσμένη πίσω που κάτι πράσινες μετα-εφηβικές ανταύγιες, σημάδιν της απεριόριστης ελευθερίας μου στα ξένα, τζαι συ μες στα μαύρα που πάνω ως κάτω – δήλωση πένθους για λόγον άγνωστον.
Εκατεβήκαμεν τα σκαλιά του γκέη καφέ, τζαι ήβραμεν μιαν γωνιάν να απλώσουμεν λέξεις στην μητρικήν μας γλώσσαν, να σπάσουμεν κατα κάποιον τρόπον την τοπικήν αργκό που εγέμωνεν την ατμόσφαιραν ασφυκτικά. Οι προθέσεις τζαι των δκυό μας φιλικές, που την πρώτην στιγμή: εν είχαμεν άλλο κοινό (εξ όσων γνωρίζαμεν) να μας ενώνει πέρα που την κοινήν σεξουαλικότητα μας.
Τούτον, αν με ρωτάτε, εν το δύσκολο άμμαν κινείσαι στους γκέη κύκλους: Γνωρίζεις αθρώπους που εν ίδιοι με σένα σε έναν μόνον τομέα. Προσπαθείς να τους φιλέψεις με μόνον γνώμοναν τούντο κοινό. Πέφτεις –ειδικά τις πρώτες φορές- στην παγίδα να εμπιστεύκεσαι αθρώπους τζαι να τους κάμνεις παρέαν επειδή εν γκέη, τζι ας μεν έσσιετε σε τίποτε άλλον να ταιρκάσετε. Σάννα τζαι εν η σεξουαλική ταυτότητα του άλλου που καθορίζει τον χαρακτήραν του, τζαι σίουρα εννα κάμνετε καλήν παρέαν, αφους τζαι οι δκυό είσαστην γκέη!
Μα, γκέη, εν τζαι σημαίνει τίποτε σε σχέση με τον χαρακτήρα του αθρώπου πέρα που την σεξουαλική του ταυτότητα. Οκκέη, γενιέσαι με τούντην έλξη προς άτομα του ίδιου φύλου, όπως γενιέσαι τζαι έσσιεις προδιάθεση να κκελιάσεις, ή όπως γενιέσαι τζαι είσαι πρασινομμάτης. Όπως έσσιει καλόψυχους κκέλιδες, τζαι πρασινομμάτες με κλίση στην μουσική, έσσιει τζαι γκέης που εν λαφαζάνιδες, ευχάριστοι, ιδιότροποι, κοινωνικοί, κατζιασμένοι, ψυχούλες, τσιγκούνιδες, ψυχωτικοί, θύματα, μορφωμένοι, αμπάλατοι, ενδιαφέροντες, ή τζαι ττόπουζοι. Άλλον η ψυσσιή τ’αδρώπου τζαι άλλον η βιολογία του.
Στην συνέχειαν, πάνω που κάποιον ποτόν αλκοολούχον, εξετύλιξα πτυχές του παρελθόντος τζαι του παρόντος μου τζαι εισέπραξα το αντίστοιχον που σένα. Εττικκάρισκα αόρατα κουθκιά σε τι εταιρκάζαμεν τζαι σε τι όι. Τζαι συ το ίδιον, φαντάζουμαι. Η νύχτα ετέλιωσεν με μιαν κάπως άβολην, αντροπιάραν αγκαλιάν τζαι αεροφίλιμαν στις βούτσιες. Σημάδιν πως ήτουν να ξανασμίξουν οι δρόμοι μας τζαι να αθθίσει η φιλία μας μέσα στους καπνούς τζαι στα καμώματα των ντόπιων, σε διάφορα γκέη καταγώγια. Έτσι τζι εγίνετουν, ούλλα τα χρόνια που εζιούσαμεν στην ίδια ξένην γην.
Σε μιαν έξοδον μας προς το πλέον γκέη-friendly κκαφέ της πόλης σου, δαμέ στο νησί, εμίλησες μου για την θεωρία σου περι Αλμυρών: “Το τέλειον Αλμυρό, εν τζείνο που τρώεις μέσα στο αυτοκίνητο, με ττάππον την μουσική που σου αρέσκει, σαν οδηγάς προς παραλίαν, τζαι πάντα συνοδευόμενον που αμφίβολου είδους καφέ…που ττενεκκούδιν”. Ήμουν τζι εγώ τουρίστας στην ίδια μου την χώρα τότε, όπως τζαι σύ. Ασπάστικα την θεωρία σου με μεγάλην ευχαρίστηση. Τζαι κάθε που εξυπνούσα που καλοκαιρινή κραιπάλη τζι έμπαινα μέσα στο αυτοκίνητο να οδηγήσω ως κάποιαν θάλασσα, εσταμάτουν στον χι-ψι φούρνο, εφοδιάζουμουν με μιαν χαλλουμόπιττα βραστήν-βραστήν τζαι έναν καφέ σε ττενεκκούδι, εττάππωννα την μουσική μου τζι επήεννεν πάσα κακόν. Τζαι τους μήνες που έλειπα, ήταν μέρος του νόστου τζείνη η αίσθηση της πρώτης ακκαμαθκιάς. Η έκρηξη της γεύσης μέσα στο στόμα, καθώς βυθίζουνται τα δόντια μέσα στην βράστη του ζυμαρκού εγίνειν για μέναν η γεύση του νησιού ολόκληρου. Ήταν οι μουσικές που άκουα, οι διαδρομές που έκαμα, οι αθρώποι που εγνώριζα. Ήταν η αντανάκλαση του ήλιου στα γυαλιά μου τζαι τζείνοι οι δρόμοι που πάντα οδηγούσαν στην θάλασσαν. Ήταν η αρμύρα της, τούντης θάλασσας, μες στο Αλμυρόν. Τον χρόνον που εμπήκεν η KillaFlava στην ζωή μου, εμοιράστηκα την τζαι μαζί της τούτη την αίσθηση της αρμύρας. Ακκαμαθκιά στην ακκαμαθκιά που το ίδιον κομμάτι, αφήκαμεν πίσω μας πολλά χιλιόμετρα τζαι σε κάθε βήμαν ενωννούμασταν πιο πολλά. Μπορεί γαστρονομικά να είμαστεν η νύχτα με την μέρα, αλλά το Αλμυρό ήταν που τότε ο κοινός παρονομαστής μας. Τζαι που έναν πράμαν χειροπιαστόν, εγίνειν το Αλμυρόν έναν ιδεώδες, μια αίσθηση οικεία που πάντα εγύρεφκα.
'Ωσπου επερνούσαν τα χρόνια τζαι πάντα έρκουμουν πίσω τουρίστας, το Αλμυρό εγίνετουν περίτου δικόν μου παρά δικόν σου. Με τον τζαιρό, η θεωρία σου εξηχάστηκεν, τζαι η κατανάλωση Αλμυρού έγινεν αυτοματισμός: ήταν πλέον κάτι το απαραίτητον, για να πάει πάσα κακόν. Ύστερα, φίλη μου, έχασα τα χνάρια σου. Εξέπλυννεν με η σπουδή μου σε άλλην ξενιδκιάν, τζαι ήτουν γλυτζής πολλά ο αέρας της. Ανέπνεα τον με την πλάτην μου γυρισμένην προς την παλιάν ξενιδκιάν τζαι έπεμπα σου κανέναν χαπάριν που τζαι που. Όμως έν ήτουν πκιον το ίδδιον. Μετά δυσκολίας αθθυμούμουν την ζωή του πρίν. Αλλά, τζαι πάλε επέστρεφα σαν τουρίστας στο νησί, για να ξαναζήσω την αίσθηση του Αλμυρού που τόσον πολλά επεθυμούσα.
Στα ταξίδκια μας στους δρόμους του Αλμυρού με την Killa, έκλεια τα παράθυρα του αυτοκινήτου τζαι εφυλάκιζα μέσα στον κλιματιζόμενον χώρον μουσικήν ηλεχτρονικήν, να χαιδέφκει τους πόρους μας τζαι να κρατά το μπάσον τον ίδδιον ρυθμό με την καρκιάν μου. Τραούθκια που μιλούσαν για μιαν πόλην γκρίζαν, για τρένα, αεροπλάνα τζαι εργοστάσια. Για το απέραντο, το χαώδες “urban” τοπίο, την σχέση μηχανής τζαι αθρώπου, την σχέση αθρώπου με άθρωπο στο τσιμέντο, που το πιο χαμηλόν πεζοδρόμιο ως την κορυφή του ουρανοξύστη. Αποστασιοποίηση που τα προβλήματα του κόσμου, απρόσωπα σκηνικά, τζαι κάπου στους στίχους μια υπόνοια αγάπης: “Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου, να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου”. Τούτα ήταν τα βιώματα μου στα ξένα, τζαι ισορροπούσα τα με την νοσταλγία για το Αλμυρόν τζαι τις ώρες που θα περνούσαμεν μαζί με την Killa.
Έφερνεν τζαι η Killa τις μουσικές της στα ταξίδκια μας. Πιο ανθρώπινες, κοινωνικά βιολογικές τζαι ευαίσθητες. Ήτουν Low Bap. Ιδίως Active Member. Τούτα εμιλούσαν για αγανάκτηση, χώσιμο ενάντια στο κατεστημένο, παράπονα: με το γάντι, τζαι απροκάλυπτα μερικές φορές. Ξιτιμασιές τζαι κόντρα θυμός. Ενέργεια. Άκουα τες εγώ αλλά εν εμπόρουν να τις νιώσω: “Για τ’αδέρφια που χαθήκανε νωρίς δεν φτάνει μόνο της λύπης το τραγούδι / τα λάθη σας να ξέρεις πως δεν σβήνουνε μοναχά μ’ένα δάκρυ, ή ένα λουλούδι". Ναι, ήτουν μουσικές που την ψυσσιήν. Αλλα, μιαν ψυσσιήν ανήσυχην που επετάριζεν το μπάσον της πιο βαθκιά που την αρμύραν μου. Μάταια επροσπάθαν η Killa να μου περάσει τα μηνύματα της. Ήμουν ανεπίδεκτη συναισθήματος! Εβίωνα το νησί με τζείνην την επιφανειακήν αίσθησην του αποστασιοποιημένου τουρίστα που έρκεται τζαι εν θα μείνει, που γεύεται τζαι στο πίσω μέρος του μυαλού του ξέρει πως το απολαμβάνει επειδή εν θα το έσσιει κάθε μέρα. Εσυμφωνήσαμε να διαφωνούμε στα ακούσματα, τζαι εμείναμεν να μας ενώνει τζείνη η αίσθηση στον ουρανίσκο, του Αλμυρού.
Μα έμεινα, τελικά, σε τούτο το νησί. Στο τελευταίο ταξίδι προς την μονιμότητα εκράτησα την αναπνοή μου που τα ποτζεί ως τα ποδά τζαι έφερα μες στους πνεύμονες μου λλιον που τον άγευστο τζαι λερωμένον αέρα της ξενιδκιάς. Έφερα τζαι το γκρίζο της, για να μεν ξεχάνω να εχτιμώ τα χρώματα μας τζαι επροσπάθησα να κρατήσω ζωντανή πάνω στα βλέφαρα μου την αρμύραν που με τράβησεν νάρτω πίσω. Τωρά, την μουσικήν που μου έμαθεν η Killa για πρώτην φοράν μπορώ να την καταλάβω. Ζιώ το νησίν. Κουράζει με, εντυπωσιάζει με, θυμώνει με, απογοητεύκει με, αλλα τζαι γοητεύκει με πολλές φορές. Ζιώ το νησίν σε ούλλα του τα επίπεδα τζαι μπορώ να αντλήσω που μέσα στην ψυσσιήν μου ούλλο το φάσμα των συναισθημάτων πλέον. Τζαι τταππώνω τους Active Member στον δρόμο για να τραγουδώ τζι εγώ, ακόμα τζαι τον θυμό μου.
Ακόμα γυρέφκω το τέλειον Αλμυρό, στους δρόμους που αφήνουμεν πίσω μας. Τζαι φαντάζουμαι σε φίλη, ακόμα στα ξένα, να παρπατάς μέσα στο γκρίζον, καθυστεριμένη προς κάποιαν συνάντησην. Που τα ακουστικά σου, να πέφτει τζαι να γλυστρά μέσα στο μωσαϊκό του κόσμου κάποιος στίχος θυμωθκιάρικος, Low Bap, που τρυπά την μεμβράνη του μουντού σου περίγυρου. Τα μμάθκια σου να ακολουθούν νοητά σημεία στα απέναντι κτήρια ως το άπειρο του τσιμέντου, τζαι να φωτίζεται μια σκέψη σου με αρμύραν που τον τόπον σου. Τζαι μέσα στο στόμα σου, αν προσέξεις, πολλά απαλά – σχεδόν ύπουλα – εννα γεφτείς ξανά τζείνο που περιμέναμεν ούλλοι να έβρουμεν στην επιστροφή μας…
Τζαι εν θα σου πούμεν πως εν υπάρχει.
Με εκτίμηση,
Η Marmite της Killa Flava.
