"Σεξ, φαΐ, σκατά και ύπνος, εργασία και χαρά"

Μα μια μέρα ανάβκεις την τηλεόραση τζι αφήνεις την στο mute, όπως κάμνεις κάθε μέρα, σκανάρεις τις ειδήσεις στο φέισμπουκ τζαι στο ττουίτερ όπως κάμνεις κάθε μέρα τζι αρκέφκουν τζι ενοχλούν σε. Μια έφηβη βαστά έναν παγοκόφτη τζαι φακκά πας στην οθόνη σου. Νιώθεις την που ραγίζει. Τζι ενοχλείσαι που νιώθεις. Εν έπρεπε να σε κόφτουν με οι αντιγκέι νόμοι του Πούττιν, με οι ομοφοβικοί που βασανίζουν μέχρι θανάτου τους γκέις ανά το παγκόσμιο,  με  ο πόλεμος δαμέ δίπλα στη Συρία, -τι σημασία έχει ποιος έριξε τα χημικά;- Διαδηλώσεις, αυτοκτονίες, τυφώνες, πόνος τζαι γιαίμα. Παρακαλάς να σταματήσει να σε κουκκουφά άλλο ο έφηβος σου εαυτός με τον παγοκόφτη που εκατάντησε όπως τον σχιζοφρενή δολοφόνο σε ταινία θρίλερ.

Αποσυνδέεις τα καλώδια που σε τυλίξαν τζι εκάμανσε να μοιάζεις με το νεκατωμένο κουβάρι της γιαγιάς σου τω καιρώ εκείνω που έγλεπεν τζι έπλεκεν σου τρικά που αντρέπεσουν να φορήσεις στο Δημοτικό (μα που να ξερες πως η γιαγιά σου ήτουν avant garde τζαι πως τωρά φορούν τα ίδια τρικά οι hipsters τζαι φακκούν τζαι δέκα κουτρουμπέλλες επειδής εν της μοδός τζαι ξεχωριστά ταυτόχρονα).  Φορείς τα καλά σου τζαι πάεις έξω να ξελαμπικκάρεις. Χαμογελάς.

Οδηγάς. Ποσκοπάς, γυρέφκεις την «οικονομική κρίση». Μυρίζεσαι την αλλά εν την θορείς καθώς περνάς που το κέντρο. Εκπτώσεις. Μειώνονται μισθοί. Εμειώσαν τζαι τον δικόν της. Εμειώσαν τζαι τα τρία ψίχουλα σου σε δύο. Οι πιο πολλοί σου φίλοι εν άνεργοι γι’ αυτόν κρύφεις. Στην ηλικία που είμαστε έπρεπε ήδη να ‘χαμε οικογένεια, μωρά, σταθερό εισόδημα τζαι σπίτι τζαι shύλλο (τζαι κάττο). Ποιος το λαλεί τούτο;

Οικονομική κρίση μα εσύ φορείς τα καλά σου τζαι ούλλοι φορούν τα γυαλιστερά τους τζαι ούλλοι διασκεδάζουν τζι εσύ ξιτιμάζεις που εν βρίσκεις πάρκιγκ καθημερινή νύκτα τζαι λαλείς «χρειάζουμαι ένα δυνατό ποτό» τζαι σκέφτεσαι το γαμημένο άλκοτεστ. Τα λεφτά που εν βαστάς για να το πκιερώσεις. Τον μπάτσο που εν να σε δει ειρωνικά όταν σε πάρει στο τμήμα. Τον μπάτσο που ψεκάζει, που χτυπά με το γκλοπ, τον χρυσαυγίτη που μαχαίρωσε τον Killah P. Τζαι ξανά οι ίδιες ειδήσεις που εθόρες το πρωί τρίφκουνται μες στα μούτρα σου. Τζαι ξανά ο έφηβος εαυτός σου τούντη φορά να σου πετάσσει πέτρες. 

Ναι, εν πάεις καθόλου καλά κυρία Killa Flava. Σταμάτα να νιώθεις. Σταμάτα να ενοχλείσαι με κάθε τι που δεν σε αφορά. Κρύψε μες στα πετσιά σου. Πίνεις ήδη το δεύτερο pint. Τζαι νιώθεις την αναισθησία να κυλά στο γιαίμα σου. Τωρά είσαι καλά. Έννεν; Πήαιννε σπίτι σου που τα στενά. Σιγά σιγά. Μα εν τζιαιρός για διαδήλωση σιόρ; Κάτσε να χειμωνιάσει νάκκον για να βάλεις την σιάρπα σου την ασπρόμαυρη με τα τετραγωνάκια, να είσαι τζαι μες στο κλίμα. Τωρά, δε την σειρά σου τζαι ππέσε βουνάρι. 

Τζαι που είσαι; Από τώρα τζαι στο εξής, τα όνειρα κομμένα. Εσύ εν έχεις προσωπικά όνειρα. Ό,τι ήταν να κάμεις, έκαμες το. Ό,τι ήταν να πεις, είπες το. Μείνε να περιμένεις που τους άλλους να αλλάξουν τον κόσμο.

Με εκτίμηση, η Killa Flava της Marmite