Όταν η έξοδος από το τουλάππιν δεν είναι αρκετή (part 1)

Μέσα στον ίδιο χρόνο οι γονείς μου εμάθαν δύο συγκλονιστικά fun-facts για την ζωή της τότε 17χρονης κόρης τους. Ποττέ εν εκατάλαβα ποιό υποψιάζουνταν πρώτο, ούτε τζαι ποιό τους επείραξε πιο πολλά. Τζαι κανένα που τα δκιό έν ήταν προσχεδιασμένο.

Το πρώτον ήταν πως εκάπνιζα. Θυμούμαι τζείνα τα χρόνια της εφηβίας εγώ ενόμιζα πως το υπνοδωμάτιο μου ήταν διαμέρισμα. Έμπαινα μέσα τζαι εκλείδωνα την πόρτα τζαι ήμουν με την ψεθδαίσθηση πως ό,τι εγίνετουν τζειμέσα ήταν να μείνει για πάντα κρυφόν. Εκρεμανταλλίζουμουν πόξω που το παράθυρο τζαι εππουφφούριζα ανενόχλητη, σάννα τζαι η κλειδωμένη πόρτα εκρατούσεν την μυρωδκιά μακριά που το υπόλοιπο σπίτι. Άμμαν ήταν να έχω καμιάν έξοδο, εκλείδωνα την πόρτα τζαι κανένας εν εμπόρεν να μπεί μέσα. Έτσι εσκέφτηκα πως ήταν καλή ιδέα τα όφκαιρα πακκέττα που τα τσιγάρα να τα φυλάω μέσα στο δωμάτιο μου. Αφού κανένας εν θα μπορούσεν να μπει μέσα! Εστοίβαζα τα πακκέττα τζαι εκολλούσα τα μεταξύ τους με τέλλα, σε ένα πυραμυδοειδές σχήμα το οποίο είχα σκοπό να βάψω στο τέλος. Τάχα θα γίνετουν γλυπτό. Ο εφηβικός νους εν αψυχολόγιτο πράμα.

Οι γονείς μου, περιττό να σας πω, επάθαν πατατράκ. Οι καημένοι οι αθρώποι είσσιεν εφτομάδες να πατήσουν πόδι μέσα στο υπνοδωμάτιο τζαι ήταν πραγματικά απελπισμένοι που την μυστικοπάθεια, αλλά τζαι με το τόσο θρασος μου να τους γράφω στα πιο παλιά παπούτσια του κόσμου τζαι να κλειδώνω όποτε ήταν να φκώ που το δωμάτιο μου. Σίουρα εμετανιώναν την ώρα τζαι την στιγμή που αποφασίσαν να βάλουν πορτα με κλειδαριά.

Μετά που τόσα χρονια, εν τζαι αδικώ τους για τις πράξεις τους σε τούτη την περίπτωση. Τζαι γω στη θέση τους μάλλον το ίδιο πράμα θα έκαμνα: Μιάν ημέραν που εκατέβηκα που το δωμάτιο μου στην κουζίνα χωρίς να κλειδώσω, εκάμαν έφοδο. Τζαι φαντάζεστε την έκπληξη τους άμμαν ήβραν πάνω που 20 πακκέττα τσιγάρα συνάμενα μέσα στο παιδικό μου υπνοδωμάτιο. Τζαι όι απλά συνάμενα, αλλά τζαι σε μιαν άκρως διασκεδαστική διαρρύθμιση που σίουρα εν ήταν σε θέση να εκτιμήσουν τζείνη την ωρα.

Δέν ήταν εύκολο να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους είχα το stock ενός μικρού περιπτέρου μέσα στο υπνοδωμάτιο μου. Τι να έλεα? Ότι έτυχε να έρτουν ταυτόχρονα 20 φίλες μου τζαι αφήκαν ούλλες που ένα πακκέττο, τζα ΦΥΣΙΚΑ κανένα έν ήταν δικό μου? Οτι έκαμα καιρό να τα μαζέψω τζαι ότι έν τα εκάπνισα ούλλα τζείνη την ημέρα?... Άρα.. τι? Έσσιει τζαιρό που καπνίζω? ΄Ηταν catch22 . Συμφέρει με να το ξέρουν τούτο? Ήταν να το πάρουν καλλύττερα έτσι?

Η κατάσταση εν είσσιεν σωτηρία. ΄Ετσι εν είπα τίποτε που τούτα ούλλα. Απλά έκατσα απέναντι τους τζαι έδειξα να παραδέχουμαι την κατηγορία χωρίς ιδιαίτερη μεταμέλεια.

Εθυμώσαν, εφωνάξαν, εμουρμουρίσαν. Εβάλαν με να υποσχεθώ πως εννα το κόψω. Εν το έκοψα. ‘Υστερα που λλία χρόνια εφτάσαμεν να μου φέρνουσιν τσιάρα αμμαν έρκουνταν να με δουν στο εξωτερικό. Εσυνηθίσαν. Πλέον πίννω τσιάρο ομπρώς τους σαν να μεν τρέσσιει τίποτε. Άρχισα ντροπαλά στην άρκη τζαι άψα την πρώτη φορά. Μέτα, πιο συχνά. Εσυνηθίσαν. Όϊ πως εν τους πιάννει μιαν στο τόσον να πετάξουν κανένα “Για είπες ήταν να το κόψεις..?” ή κανένα “Πάλε εννα άψεις? Τωρά το έσβησες”. Αλλά εν κάτι που αποδεκτίκαν. Τζι ας με σκωτώνει, το γέριμον.

Το δεύτερο πράμα ήταν πως μου αρέσκουν οι γιεναίτζες. Πως είμαι γκέυ. Λεσβία. Τζιβιτζιλού. Με όποιαν λέξη τζαι να το ακούαν, το αντίκτυπο εννα ήταν το ίδιο. (Με εξαίρεση το “Τζιβιτζιλού”, που μπορεί να μεν εξέραν τι σημαίνει).

Εν ήταν καθόλου προσχεδιασμένη η έξοδος μου που το τουλάππιν. Την ίδια εποχή που εκλείουμουν εκατομύριες ώρες μεσα στο υπνοδωμάτιο/διαμέρισμα, ήμουν σε μια μετέωρη κοινωνική φάση: Στην πιο glamorous version του κόσμου μετα το “The L word”, θα μπορούσαμεν να πούμε οτι είχα το “Shane” look. Στην στεγνή όμως version του κόσμου της τότε εποχής, στην καλύτερη θα μπορούσαμε να πούμε οτι ήμουν μια στερεοτυπική λεσβία. Έτσι, λίγο η εξωτερική εμφάνιση, λίγο οι ακραίες “φεμινιστικές” ιδέες, τζαι λίγο ένα ανώνυμο τηλεφώνιμα προς τους γονείς μου απο άτομο που παραμένει ακόμα και σήμερα άγνωστο, εμπήκαν σε βαθιές υποψίες.

‘Ενα βράδυ γυρνώντας απο έξοδο, ήβρα τους να με καρτερούν στο σαλόνι με τα φώτα αναμένα. Είχα ενα πολλά κακό προαίσθημα. Κουβέντα στην κουβέντα, εβρέθηκα μπροστά που δκιο φάτσες στενοχωριμένες ως τζει που εν πάει. Εγώ ακόμα δεν είχα καταλάβει γιατί. Τζαι ήρτε η ερώτηση που εν επερίμενα στ’αλήθκεια να έρτει:

“Είσαι λεσβία?”

Όσες φορές τζαι αν παίζω τούτη την σκηνή μέσα στην κκελλέ μου, εν θωρώ πως εμπορούσα να απαντήσω κάτι διαφορετικό.

-----

Συνεχίζεται....

-----