Όταν η έξοδος από το τουλάππιν δεν είναι αρκετή (part 2)

(Συνεχίζεται που δαμέ)

“Ναί. Είμαι λεσβία”, απάντησα τους.

Τζαι τζείνο ήταν. Ούλλα επαγώσαν…

Λαλούν πως υπάρχουν 7 στάδια μέχρι την αποδοχή μιας κατάστασης. Ελάτε να τα τικκάρουμεν μαζί:

1. “Shock! Έν το πιστεύκουμε! OMG κακόν που μας ήβρεν!!” [Tick στο Shock/Disbelief]

2. “Αποκλείεται!! Αρνούμαστε! Εν είσαι! Είσαι πολλά μιτσιά για να ξέρεις. Εν οι παρέες σου που σε παρασύραν! Εν τούτες οι λεσβίες που κάμνεις παρέαν!” [Tick στο Denial]

3. “Εν θα φκείς που σπίτι να πάεις να την έβρεις ΤΖΕΙΝΗΝ! (σημείωση: τζείνη = η τότε σχέση μου.) Κομμένο τζαι το κινητόν, κομμένο τζαι το σταθερό να μεν μπαίνεις στο ίντερνετ να γνωρίζεις κόσμον να σου βάλλει ιδέες (μιλούμεν για τον καιρό της dial-up σύνδεσης). ” [Tick στο Anger]

4. “Σκέφτου τι θα πει ο κόσμος? Πως θα το πούμε της θείας/γιαγιάς/περιπτερούς? Αν το μάθουν τι θα γίνει? Δηλαδή εν θα παντρευτείς? Εν θέλεις να κάμεις μωρά? Εννα μείνεις μόνη τζαι έρημη? Δυστυχισμένη κουκκούφα?” [Tick στο Bargaining (αν μετρούν για Bargaining τούτα..)]

5. “Εν εμείς που φταίμε? Τι εκάμαμεν λάθος? Εν έπρεπε να σε μεγαλώσουμε έτσι / να σου δώκουμεν τόσην ελευθερία / να σου έχουμεν τόσην εμπιστοσύνην” [Tick στο Guilt]

6. Ξανά “Τι θα πει ο θείος/παππούς/ περιπτεράς”. Ξανά “εν θα κάμεις μωρά”. “Εννα είσαι δυστυχισμένη τζαι συ τζαι μεις.” [Tick στο Depression (νομίζω).]

Ως δαμέ εκάμαμεν τα ούλλα.

Τα σημεία όμως που αναφέρω πουπάνω εν τα περάσαμεν σε μιαν συσταρισμένην σειρά όπως στα έργα. ‘Ερκουνταν κούλλου-μάκκα μέσα στις επόμενες 1-2 εφτομάδες, κάποιοι αριθμοι που τον έναν γονιόν τζαι κάποιοι που τον άλλον.

Υπάρχει όμως τζαι το σημείον 7. Το acceptance. Η αποδοχή δηλαδή της κατάστασης ως έχει. Όπως στα έργα. Το 7 εν πολλά περίεργο σημείο. Μπορώ να πω ότι ήταν στιγμές που ένοιωθα ότι επέτυχα το. Το πρωί της επομένης μέρας, μετά που εμάθαν, ήρτεν η μάμα μου μέσα στο δωμάτιο μου. Είχα την πόρτα μου ξεκλείδωτη για πρώτη φορά μετά που πολλήν τζαιρό. Εγω μόλις την είδα έβαλα τα κλάματα. Νομίζω που αντροπή, εν εμπόρουν να την δω μέσα στα μμάδκια. Είπε μου οτι εν την κόφτει ήντα’ν’που είμαι τζαι ότι εννα με αγαπά πάντα. Εγω εσυνέχισα να κλαίω. Ήταν το σημείο 7 που την πλευρά της, τούτη η πρώτη αντίδραση.

Μετά επιστρέψαμεν στα σημεία 1-6 πασανάκατα.

Τζείνο το καλοκαίρι που εμάθαν, επέρασα το σε μεγάλο βαθμό κλεισμένη μέσα στο σπίτι, χωρίς ιδιαίτερη επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Μέσα σε τζείνο το δωμάτιο που ενόμιζα πως έμπαινα μέσα τζαι ούλλα τα προβλήματα εμινήσκασιν πόξω. Εξανάρχισα να κλειδώνω την πόρτα μου.

Μετα είχα ξανά το ελεύθερον να φκαίνω τζαι (ξανά οπως πριν) να μεν πολλοδιώ λοαρκασμόν. Φυσικά άμμαν ήταν να έρτει να με συνάξει καμια γκέυ φίλη μου οι γονιοί μου μόνον που εν εκαρτερούσαν πόξω με το δίκαννον.

Ήταν που επιλογήν που εμίνησκα μέσα όμως. Που επιλογήν τζαι που τύψεις για το ΄κακόν’ που τους επροκάλεσα, εκλειδώνουμουν μέσα στο δωμάτιον μου για να μεν το συζητούμεν άλλον. Για να μεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις.

Τζαι σιγά σιγά εξαναμπήκεν το φθινώπορο, εξανάρκεψα να πιέννω σχολείο, τζαι οι συζητήσεις για το θέμαν ελλιάναν. Εγώ εζούσα την προσωπική μου ζωή αθόρυβα, τζαι για να τους δείξω οτι εν έγινα άλλος άθρωπος έξω που το τουλάππιν, επροσπαθούσα με πολλήν ζήλο να τους κάμνω περίφανους σε ούλλους τους άλλους τομείς. Έχτισα μιαν ασπίδαν γυρόν τους, επροστάτευκα τους πρώτα πρώτα που μέναν την ίδιαν, τζαι ύστερα που τις ‘κακές γλώσσες’. Ήμουν μια κόρη υπόδειγμα, για να μεν μπορεί κανένας να πει κατζιάν κουβέντα για μας. Για ούλλους μας. Εξέχασα το σημείον 7, τζαι εζούσα την κάθε μου μέρα που το 1 ως το 6. Σε ούλλους τους άλλους τομείς.

Έναν χρόνο μετά, έκαμεν τζαι ο παπάς μου μιαν άγαρμπη προσπάθεια να με πάρει να πιουμεν μπύρες στο Bastione (για όσους θυμούνται..) για να μιλήσουμεν. Ερώτησε με αν είμαι ευτυχισμένη. Είπα του ψέματα πως ήμουν. Τζαι μετά πάλε στην σιωπή.

Ήταν φάσεις φάσεις που ενόμιζα ότι το εφτάναμεν το 7, αλλά εν επίεζα την κατάσταση επειδή εθωρούσα τους πως επειράζουνταν τζαι έν έθελα ούτε να τους στεναχωρώ, ούτε να τους προκαλώ. Λλίο αργότερα εγω έφυα για σπουδες. Λείπω τζαι έλειπα πολλά χρόνια. Τζαι η σιωπή εσυνεχίζετουν.

Εκτώς που ένα τελευτάιο περιστατικό: Πριν 2-3 χρόνια η μάμα μου έκαμνεν κολητή παρέα με έναν gay. Εγώ επήρα το ως θετικό βήμα. Μιαν νύχταν ήρτε σπίτι μας τούτος, τζαι ήταν αναστατωμένος επειδή κάτι έπαθεν με τον φίλο του. Η μάμα μου επαρηγορούσε τον. Εγω εζάωσα που την έβλεπα σε τούτο τον ρόλο. Σε κάποια φάση γυρίζει ο τύπος τζαι λαλεί της: “’Εν είμαστε τζαι μεις πλάσματα? Εν μας αξίζει η ευτυχία?” Η μάμα μου είπε του “Ναι.”

Γυρίζει τζαι θορεί με εμέναν ο τύπος τζαι λαλεί μου: “Eσένα που έμαθε η μάμα σου έν ήθελε να έισαι ευτιχισμένη?”

Εγω έσβησα. Πρώτον έν ήξερα ότι η μάμα μου εσυζήτισε το θέμα μου με άλλους. Τζαι δεύτερον ήταν η πρώτη φορά που αννοίετουν έτσι κουβέντα μετά που πολλά χρόνια. Εγεμώσαν τα μμάδκια μου. Εμάσησα μιαν απάντηση που πρέπει να ήταν “ναι”. Η αλήθκεια έιναι πως εν ήμουν σίουρη. Γυρίζει η μάμα μου τζαι λαλεί:

“Εμείς απλά ανυσηχούμεν οτι η ζωή που δκιαλέξετε εν δύσκολη.”

Τζαι εγύρισεν τζαι είδε με. Νομίζω τζαι τζείνης τα μμάδκια της πρέπει να εγεμώσαν.

Τζαι μετά εξανάρτεν η σιωπή. Ούτε με ρωτήσαν ποττέ τι κάμνω στα ξένα τζαι με ποίον, τζαι γω ακόμα προσέχω να μεν καταλαβαίνουν οτι έχω προσωπική ζωή αμαν έρκουμαι πίσω. Τζαι νομίζω ο λόγος που εν ρωτούν ποττέ εν επειδή μάλλον εν θα τους αρέσει η απάντηση που εννα πάρουν.

Που μας αφήνει τούτο? Στον ιδιο παρονομαστή? Ίσως η έξοδος που το τουλάππιν να μέννεν απλά μια κίνηση. Ίσως να μέννεν τζείνο το σημαντικό. Που την άλλην ισως απλά η έξοδος να μέννεν αρκετή. Όταν με ρωτούν άλλοι αθρώποι αν ξέρουν οι γονιοί μου για μέναν λέω “Ναι” αλλά κάμνω τζαι μιαν γκριμάτσα ταυτόχρονα. Τζαι που το ξέρουν, τι? Το πιο σημαντικό βήμα εν το επόμενο? Αναγκάζεις τους να το δεκτούν? Τι κάμνεις?

‘Ισως να έπρεπε να αρκέψω, τωρα που εννάρτω πισω στην Κύπρο μόνιμα, όπως έκαμα τζαι με το τσιάρον. Ντροπαλά βηματούδκια μωρού. Μπροστά τους. Όσπου να συνηθίσουν. Στο κάτω κάτω η σεξουαλικότητα του πλασμάτου, τα γέριμα, έννεν όπως το τσιάρον. Εν τζαι σκωτώνει.

Με εκτίμηση,

Η Marmite της KillaFlava